Lisa Goudzwaard

Ik ben Lisa Goudzwaard, je kunt mij zien als een eyeopener. Iedereen heeft een doel in zijn leven. En een van de moeilijkste dingen is het vinden van je doel, je pad. Door allerlei omstandigheden kun je van je pad afraken en je de verbinding met jezelf verliezen. Als je eenmaal je pad hebt gevonden en je terug bent bij jezelf, kun je je ware kracht gaan ontdekken. Wie ben jij en wat kom je hier op aarde doen? Ik vertel je mijn verhaal, wat in eerste instantie niets met MCAS te maken lijkt te hebben, maar lees het helemaal uit. In mijn praktijk herkennen veel mensen zich in het verhaal, ieder op zijn eigen manier. Misschien is dat voor jou een ‘eyeopener’.

Ik noem mijzelf orthomoleculair voedingsdeskundige. Dat ben ik niet. Ik ben een eyeopener, maar leg dat maar eens uit. Daar kun je niet mee aankomen als mensen hulp nodig hebben bij hun ziekte. Google het maar eens, je komt niet bij mij uit.

Wie je bent en wat je doet zijn twee verschillende dingen. Als je zover bent dat je met wie je werkelijk bent jezelf in leven kunt houden, ben je heel ver. Dit is de ideale situatie. Helaas is dit voor veel mensen nog niet haalbaar (wat nu niet is, komt nog). Ergens ben je dan van je pad geraakt. Meestal al als kind.

Als jong kind probeerde ik al de wereld te begrijpen en mensen dingen te laten zien. Ik begreep toen nog niet veel van de wereld. Ik maakte me druk om dingen waar mijn drie oudere zussen zich helemaal niet druk om maakten. Tja, Lisa, die doet altijd moeilijk. Ze zit zichzelf in de weg. Mijn lat lag op bepaalde vlakken duidelijk hoger dan in mijn familie normaal was, mijn sociale vaardigheden waren daardoor lager (je kunt immers niet overal goed in zijn, of je energie in steken).
En wat heb ik veel moeten leren! Op sociaal gebied, in de groep, het gezin, was ik nooit zo goed. Ik begreep niet dat het groepsbelang belangrijker was dan de waarheid, dan rechtvaardigheid. Ik streed als kind voor gelijkheid, aandacht en duidelijkheid en kon woest worden als niemand mij begreep. Ik weet nu als volwassene natuurlijk dat er verschillende soorten mensen zijn en dat ieder zijn aandeel in het leven heeft, maar als kind wilde ik alleen maar erkenning, dat ik mocht zijn wie ik was.

Die erkenning was er niet. Ik ervoer een emotioneel onveilige situatie. Ik ervoer een afwezige moeder die in haar vrije tijd met haar sport bezig was. Natuurlijk speelde ze ook wel met ons, als het buiten spelletjes waren, iets wat leek op sport. Ik miste de aandacht en wij zussen voeden elkaar op want mijn vader had Asperger en zat nog meer in zijn eigen wereld. Emotioneel was hij niet te bereiken.
Mijn moeder was de opvoeder. Ze heeft ondanks dat ze vaak in haar sportwereld zat, ons ook veel wijsheid, plezier, creativiteit en positiviteit meegegeven waardoor ik stabiel in het leven stond. Ik miste vooral aandacht, veiligheid en liefde.

Ik voelde me thuis emotioneel niet veilig en sloot me al snel af. Ik moest zelf het wiel uitvinden. Mijn zussen waren net zoals ik op zoek naar liefde en veiligheid, wat zich uitte in hiërarchie clashes. Wat vrij natuurlijk is. Zo gaat dat in de natuur. Alleen ik voelde me daar niet goed bij en ging uit huis zodra het kon.

Ik ben een nestvlieder, een vogeltje dat op te jonge leeftijd het nest heeft verlaten waardoor het kind zich niet normaal heeft ontwikkeld tot volwassene.

Ik ging vanaf de basisschool naar een middelbare school in een andere gemeente. Ik wilde niets met mijn oudere zussen te maken hebben.
In mijn puberteit was ik hard en onverschillig. Ik had geen gezondheidsproblemen, behalve eens in het half jaar darmkrampen.

Ik dacht dat alles goed ging. Wat natuurlijk niet zo was. Ik was van mijn pad af. Na drie middelbare scholen was ik de draad kwijt. Het schoolsysteem was niets voor mij. Ik zat op LBO(VMBO) omdat ik liever iets met mijn handen deed, dan klakkeloos leerstof overnemen van docenten. Maar op LBO niveau wordt er van je verwacht dat je vooral uitvoert en verder niet nadenkt. En ik dacht na, ik dacht veel na. Ik trok alles in twijfel. Was filosofisch, stelde vragen, de onderzoeker in mij wilde alles weten. En dus zat ik na drie-en-een-half jaar middelbare school thuis met een burn-out. Ik kon alleen nog maar slapen, mijn benen voelden als lood. Ik kon geen stap verzetten. Ik had straatangst, de wereld was me teveel. Ik was 16 jaar oud. Teleurgesteld in de wereld. Is dit alles?
Bestaat het leven uit het reproduceren van andermans gedachten met als doel geld te verdienen om je rekeningen te kunnen betalen? Ik probeerde dit te bespreken met de decaan of onderdirecteur van de scholen waar ik op zat. Zij begrepen het niet: daar is de deur.

Na drie scholen was ik mijn pad kwijt. Burn-out. Total loss. Je gaat je dan op zulke momenten afvragen waarom je hier op aarde bent, wat je doel is. Diep in mij heb ik altijd geweten wat mijn doel was.
Een betere wereld. Mensen entertainen, versieren, de ogen openen. Laten zien dat het anders kan. Als adolescent ging dat hard tegen het systeem in waarbij andermans gedachten en gevoelens geen ruimte hadden. Het ego vierde hoogtij.

Ik wilde alles zelf maken, totale onafhankelijkheid. Omdat ik had begrepen dat niemand anders dan ikzelf mijn wereld beter kon maken. In de tien jaar die volgden op die burn-out zong ik in bandjes, maakte ik beeldende kunst en ontwierp ik mijn eigen meubels.

Was ik op mijn pad? Deels.
Ik had natuurlijk een rugzakje vol onverwerkte emoties. Sinds de burn-out op mijn 16e had ik dan ook migraine en darmklachten. Op mijn 22e kwamen daar niesbuien bij, ik had candida. Suiker was mijn probleem.

Ik kreeg eind twintig twee kinderen en had hield me meer en meer bezig met gezonde voeding en leven.
Het rugzakje zat daar nog steeds. Ik kwam wel steeds een stukje dichter bij mijn pad.

In 2014, ik was 43, kreeg ik mijn tweede burn-out. Mijn twee kinderen waren in de puberteit, ik aan de start van mijn overgang. Ons huis moest gerenoveerd worden en mijn werk was te zwaar. Klassieker kan het haast niet.
Daar kwamen de vragen weer: Wie ben ik, waar sta ik, wat zijn mijn grenzen?

Sindsdien heb ik histamine intolerantie wat met de jaren over is gegaan in MCAS.
Na al die jaren research in de wetenschappelijke onderzoeken die kijken naar de fysiologische oorzaak en de werking van de lichaamssystemen, ging ik steeds meer naar de psychologische kant van het immuunsysteem kijken. Dit ontstond doordat ik steeds vaker in de natuur kwam en er meer verbanden zijn dan we kunnen waarnemen met het oog via laboratorium onderzoeken.
Die overdreven reactie van mijn immuunsysteem op mijn omgeving, ofwel overmatige mestcelactivatie zie ik nu als een poging van het lichaam op de boel open te breken. De mestcellen breken open in een poging de cellen te redden die door gif, maar ook door trauma en/of psychische problemen nog vastzitten. Hoe dat werkt leer je in het MCAS programma.

In 2017 was het dieptepunt. Huilend op een terras in Barcelona, kijkend naar de menukaart met al die lekkere dingen die ik niet kon eten. Ik wilde gewoon weer f****! normaal zijn!

Yeah right! Alsof ik dat ooit al was. Hoog sensitief, gevoelig, creatief hoogbegaafd, filosofisch en tja een geboren eyeopener, een doener, een maker en toch ook een denker. Zeg maar een karakterschets van een mens met van “nature” hoog histamine in de hersenen. (Nature tussen haakjes omdat het nog niet helemaal duidelijk is, hoe natuurlijk dit is, ook al ben je al zo sinds je geboorte, daarover meer in het MCAS programma)

En gek genoeg werd ik na dat dieptepunt in Barcelona daarna ook weer meer normaal in de zin van iets meer kunnen eten.
Ik ging naar binnen. Vroeg me af wat ik nu echt wilde.

Al jaren droomden mijn man en ik van een leven in de natuur zonder geldzorgen. (Wie niet?)

En dat is wat ik in 2018 in gang zette. We gingen naar Frankrijk en zouden een eco gemeenschap opzetten. We leerden hele fijne mensen kennen en het was in deze periode dat langzaamaan, stukje bij beetje, mijn rugzakje steeds iets leger werd. Ik had in al die jaren ook aan mezelf gewerkt en dacht dat ik de trauma’s wel had verwerkt, een plaats had gegeven. Maar pas nu voelde ik de diepte van de emoties en konden ze eruit en losten ze op in de lucht.

Nu ben ik 53, we wonen in Frankrijk, in de natuur, niet in een eco gemeenschap maar in een stacaravan met een bomen gemeenschap.
Ik ben daar waar ik altijd al wilde zijn. Al zo’n tien jaar zag ik mijzelf in een stacaravan wonen. (Pas op voor je wensen, ze komen uit!)
De menopauze komt in zicht. De hormonen dalen en dalen maar. Mijn lichaam rimpelt, mijn haar is grijs.
De mestcelactivatie is door mijn manier van leven goed onder controle. Ik kan best aardig wat histamine eten, maar zal altijd op moeten blijven letten.
Ik zal altijd blijven werken aan het dichterbij brengen van totaal geluk en het laten stromen van de energie in mijn lichaam.
De laatste vier jaar vallen puzzelstukjes in elkaar. We zitten in een flow van positiviteit. Alles stroomt. Dat gun ik iedereen.
Ik zie mijn doel in het leven nu: het laten zien dat het kan. Dat je zelf je gezondheid kunt verbeteren. Dat geluk niet afhankelijk is van geld.
Dat visualiseren zin heeft. Dat verwerken van emoties beter gaat als er liefde, veiligheid, rust en ruimte is.
Wij creëren zelf onze wereld. In mijn wereld is de slogan: “Het onmogelijke mogelijk maken.”

Je staat nu op een punt in je leven waarin je lichaam en je ziel overspannen zijn. Het lijkt een uitzichtloos bestaan. Moe, pijn, jeuk, nog maar weinig kunnen eten. Mijn ervaring met mijn cliënten is dat haastige spoed zelden goed is en dat met toewijding, zelfliefde en zelfzorg je stapje bij beetje vooruit gaat. Ik beloof geen wonderen, ieders geschiedenis is anders. Je bent niet in een maand ziek geworden en MCAS is met uitstek een voorbeeld van een ziekte die je ook niet met een maand tijd kunt herstellen.

Hoog histamine types zijn gewend door te gaan, de leiding te nemen, zelf de regie in handen te houden. MCAS laat je zien dat het tijd is voor vertraging, zelfreflectie, overgave en rust.

In het MCAS programma werken we daarom niet alleen met voeding, beweging en ondersteunende supplementen maar ook met lijfstijl en de mentale kant.

Wil je naar aanleiding van deze tekst praten met lotgenoten, dan kan dit op de Facebook groep.

Liefs Lisa

Schrijf je in voor de nieuwsbrief

Vul je e-mailadres in om je te aan te melden voor de nieuwsbrief en ontvang hem op regelmatige basis.